ทางใครทางมัน

อุตสาหกรรมยานยนต์ช่วงเปลี่ยนผ่านสู่ยุคของพลังงานทดแทน มีความเคลื่อนไหวที่น่าตื่นเต้น และน่าติดตามไม่เว้นแต่ละวัน เนื่องจากฝุ่นยังตลบ จนยากจะมองเห็นทิศทางเบื้องหน้าได้ชัดเจน ในสถานการณ์คลุมเครือ ผู้ผลิตส่วนใหญ่เลือกจูงมือเดินตามกัน หลงก็หลงด้วยกัน สำเร็จก็สำเร็จด้วยกัน แต่บางราย เช่น TOYOTA (โตโยตา) ก็ถือคติ “ทางใครทางมัน” พร้อมเลือกวิถีของตัวเองที่แตกต่างออกไป ทุกวันนี้ TOYOTA มุ่งมั่นกับการผลิต และขายรถยนต์ไฮบริด แบบไม่เสียบปลั๊ก แทนที่จะเป็นรถไฟฟ้าล้วน หรือแม้แต่ พลัก-อิน ไฮบริด ด้วยเหตุผลว่า การผลิตรถยนต์ไฟฟ้าแบทเตอรี 1 คัน ต้องใช้ปริมาณวัตถุดิบ เท่ากับการผลิตรถพลัก-อิน ไฮบริด 6 คัน หรือรถยนต์ไฮบริด ถึง 90 คัน นอกจากนี้ วัสดุสำหรับผลิตแบทเตอรีนับวันจะมีต้นทุนสูง และหายากขึ้นเรื่อยๆ โครงสร้างพื้นฐานที่เกี่ยวข้อง เช่น สถานีชาร์จไฟ ก็ยังไม่มีความพร้อมเพียงพอ ข้อพิสูจน์ว่ารถไฮบริดยังไปได้สวย คือ การที่ลูกค้าชาวอเมริกันยินดีจอง และรอคิวรับรถ PRIUS รุ่นใหม่นานถึง 12 เดือน อย่างไรก็ตาม TOYOTA ยังให้ความสำคัญกับไฟฟ้า พลังงานไฮโดรเจน รวมถึงเชื้อเพลิงทางเลือกอื่นๆ โดยจะพัฒนาเทคโนโลยีเหล่านี้ ควบคู่ไปกับการเปลี่ยนแปลงกระบวนการผลิต และห่วงโซ่อุปทานทั้งหมด เพื่อให้บรรลุเป้าหมายเรื่องความเป็นกลางทางคาร์บอนภายในปี 2050 สุดท้าย เหตุผลที่ TOYOTA ไม่เทใจให้พลังงานแบบใดแบบหนึ่งไปเลย อาจเป็นเพราะในมุมมองของ TOYOTA ตลาดรถยนต์แต่ละภูมิภาคมีความต้องการ หรือความสะดวกใช้ของผู้บริโภคแตกต่างกัน ซึ่งทำให้ TOYOTA พัฒนารถเพื่อวางขายในภูมิภาคต่างๆ โดยมีจุดเน้นที่ไม่เหมือนกัน เริ่มจากในญี่ปุ่น เน้นพัฒนารถยนต์ขนาดเล็ก และมีนีแวน ในยุโรป เน้นด้านสไตล์ และสมรรถนะการขับขี่ ในจีน เน้นเรื่องพลังงานไฟฟ้า ในอเมริกาเหนือ เน้นพวก SUV และพิคอัพขนาดใหญ่ ส่วนในประเทศแถบตอนใต้ จะเน้นคุณภาพ ความน่าเชื่อถือ และราคาที่จับต้องได้ นี่คือวิธีคิด และปฏิบัติแบบ TOYOTA ซึ่งต้องรอจนกว่าฝุ่นจางลงนั่นแหละ จึงจะบอกได้ว่า พวกเขาเดินมาถูกทางหรือไม่