ถึงเวลาทำงานเหลื่อมเวลาแล้วหรือยัง

เมื่อเช้านี้ขับรถออกจากบ้านเวลา 09.30 น. ถนนพหลโยธินจากสี่แยกสะพานควายถึงอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ช่างรื่นรมย์เสียจริงๆ ถนนโล่ง รถราไม่รู้หายไปไหนกันหมด ที่สำนักงานของผู้เขียนทำงานกันเป็นกลุ่มๆ มีกันทั้งหมด 3 กลุ่ม หัวหน้ากลุ่มอยู่ในวัยอาวุโส วันนี้เป็นวันที่อีกกลุ่มหนึ่งออกไปงานอีเวนท์กันตอนเช้า อีกกลุ่มหนึ่งหัวหน้าลาไปต่างประเทศ และกลุ่มที่ไม่มีหัวหน้านี้ พร้อมใจกันมาถึงที่ทำงานเกือบ 10.00 น.

ถ้าเป็นหัวหน้างานที่เคร่งครัด คงจะรู้สึกว่าลูกน้องกลุ่มนี้ทำผิดร้ายแรง แต่การที่เป็นเช่นนี้มันสะท้อนว่าเวลาดังกล่าวเป็นเวลาที่เขาสะดวก จะมาทำงาน มีคนอีกมากมายเหมือนกันที่อยากมาทำงานแต่เช้าตรู่ เพราะรู้สึกสดชื่น เพราะกระหายอยากจะมาทำงาน แต่ก็มีคนอีกจำพวกหนึ่งที่นอนดึก ชินกับการตื่นสาย และพร้อมที่จะมาทำงานสายหน่อย ส่วนอีกจำพวกหนึ่งก็อยากอยู่พร้อมหน้าครอบครัว รับประทานอาหารเช้าด้วยกัน เสร็จแล้วจึงออกไปทำงาน คนทั้ง 3 จำพวกนี้มีความสุข เพราะเลือกได้ ส่วนคนที่ไม่มีความสุข คือ คนที่ต้องฝืนตื่นตั้งแต่เวลาตี 4 และตี 5 เดินทางจากนอกเมืองไกลแสนไกล เพื่อมาทันเวลาเข้าที่ทำงานที่กำหนดไว้ 08.30 น.   โลกทุกวันนี้เป็นโลกที่ยืดหยุ่นมากขึ้น การทำงานหลากหลายอาชีพเกิดขึ้นได้นอกสถานที่ทำงาน ด้วยเครื่องมือสื่อสารที่ก้าวไกล เราสามารถเชคอีเมลได้บนมือถือ สามารถประชุมกลุ่มได้ด้วยไลน์ คนแต่ละคนมีชิ้นงานที่ตัวเองรับผิดชอบให้ลุล่วง ตามกำหนดเวลาของตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องมีหัวหน้ามาสั่งงานทุกๆ เช้า ความจำเป็นที่จะเข้าทำงานเวลา 08.30 น. หมดไปตั้งนานแล้ว แต่สำนักงานบางแห่งลืมปรับตัวกันหรือเปล่า   การเลิกงาน 17.30 น. พร้อมๆ กันช่างทรมานนัก รถติดแสนสาหัส เผาผลาญน้ำมันเชื้อเพลิง เผาผลาญทรัพยากร เผาผลาญเงินตรา และที่สำคัญทำให้คนเหนื่อยล้า มีช่วงเวลาอยู่บ้านน้อยลง และถ้ามีทางเลือก คนเราจะมีความสุขมากขึ้น ออกจากบ้านแต่เช้า กลับบ้านเร็ว ได้อยู่กับครอบครัว สัตว์เลี้ยง ต้นไม้ดอกไม้ จิบเครื่องดื่ม ฟังเพลง อ่านนิยาย หรือตื่นทำอาหารเช้าให้ครอบครัว รับประทานอาหารด้วยกัน แล้วค่อยออกจากบ้านเมื่อถนนโล่ง ประหยัดเวลา ประหยัดน้ำมัน เวลาเย็นก็ยืดเวลาทำงานสักหน่อย หลีกเลี่ยงรถติดตอน 17.00 น. ไม่ต้องเป็นโรคติดต่อ เห็นเพื่อนออกก็ต้องออกบ้าง เราอาจจะพบว่าสำนักงานสงบ มีสมาธิ เมื่อทำงานเสร็จ วันรุ่งขึ้นจะมาสายหน่อยก็ได้ ไม่มีอะไรน่าห่วง   งานเอกชนอาจจะต่างจากราชการ งานเอกชนอาจจะยืดหยุ่นกว่า แต่ส่วนใหญ่แล้ว “PRODUCTIVE” กว่างานราชการกฎระเบียบเยอะ แต่ดูเหมือนว่าครั้งหนึ่งเคยมีรัฐบาลหนึ่งดำริว่า เมื่อแก้ปัญหาจราจรไม่ได้ก็แก้ด้วยการเหลื่อมเวลาทำงาน เพราะเหตุอะไรก็ไม่ทราบ แนวคิดนี้ไม่ได้รับการขานรับ อาจเป็นเพราะพ่อแม่ลูกต้องออกจากบ้านพร้อมกัน และโรงเรียนของลูกต้องเข้าเวลา 08.00 น.   สังคมและวิถีชีวิตเป็นตัวกำหนดให้เกิดทางตัน เพราะในภาครัฐนั้นจะเคลื่อนไหวต้องเป็นระเบียบราชการแผ่นดิน ถ้าไม่ตราก็ไม่สามารถจัดการเหลื่อมเวลากันได้เอง พักเรื่องภาครัฐซึ่งองคาพยพใหญ่อุ้ยอ้ายไว้ตรงนี้ กลับมาในภาคเอกชน การเริ่มงานสายไปจากเวลาที่คุ้นเคยชั่วโมงเดียวธุรกิจไม่เสียหายแน่ เพราะอย่างที่บอกค่ะ ทุกคนรับผิดชอบงานของตัวเอง ถ้าเหลื่อมเวลากันได้ รถยนต์น่าจะยิ่งขายดี ผู้คนไม่หนีไปขึ้นรถลอยฟ้ากับรถใต้ดินกันหมด เพราะว่าการขับรถไปทำงานยามถนนว่างในช่วง 09.30-10.00 น. ช่างเป็นสิ่งน่ารื่นรมย์จริงๆ