สัญญาณเสน่หา

กีย์ เดอ โมปาสซองต์ เป็นนักเล่านิทานคนดังอายุสั้น วายชนม์เมื่อสิริอายุ 42 ปี เป็นชาวฝรั่งเศส เกิดเมื่อ 5 สิงหาคม 1850 เสียชีวิตที่กรุงปารีส 8 กรกฎาคม 1893 นิทานเรื่องแรกซึ่งตีพิมพ์ในปี 1880 ชื่อ BOULE DE SUIF (BALL OF FAT) ได้รับการยกย่องให้เป็นมาสเตอร์พีศแห่งวรรณกรรมของเขา

เรื่องราวที่จะเล่าต่อไปนี้ เป็นอีกหนึ่งเรื่องสั้นของ โมปาสซองต์   กิรดังได้ยินมา ตทา กาเล...กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มาควีซหญิงผู้โสภาแห่งรองเนดอง ยังนอนหลับอยู่ในห้องนอนที่มืดแต่อบอวลด้วยกลิ่นหอม เป็นการนอนหลับอย่างมีความสุขตามแบบฉบับหญิงผ่านการหย่าร้าง   หล่อนตื่นด้วยเสียงดังของหญิงอีกคนในห้องพักผ่อน ซึ่งหล่อนจำเสียงได้ว่า เป็นเสียงของเพื่อนรักที่ชื่อ บารอนหญิง กรองเยรี ขึ้นเสียงเอะอะกับสาวใช้ต้นห้องของหล่อนที่ไม่ยอมให้นางเข้าห้องนอนเจ้านาย   "มีอะไร มาทำไมแต่เช้า ?" หล่อนถาม "นี่มันยังไม่ 9 โมงเลยเพื่อน"   "ฉันมีเรื่องสยองขวัญ และฉันจำเป็นต้องระบายกับแก"   บารอนหญิง เข้าถึงห้องนอน มาควีซหญิงเชิญเพื่อนนั่ง สาวใช้เปิดหน้าต่าง เพิ่มแสงสว่าง และเปลี่ยนสภาพอากาศห้อง   เมื่อสาวใช้ออกจากห้องนอนไปแล้ว มาควีซหญิงก็เอ่ยขึ้นว่า   "เล่ามาสิ ฉันอยากฟังเรื่องสยอง"   บารอนหญิงน้ำตาไหลพราก และนางก็ไม่สนใจจะเช็ดน้ำตาที่ดวงตา เพราะเกรงว่าการเช็ดถูจะทำให้ดวงตาแดงก่ำเปลี่ยนสีผิดธรรมชาติ   "มันเป็นเรื่องราวแห่งความบัดสี ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน นี่...ลองฟังเสียงหัวใจฉันเต้นสิ"   บารอนหญิงจับมือเพื่อนมาวางที่หน้าอกของนาง ซึ่งอาการเต้นของหัวใจค่อนข้างจะรุนแรง ความจริงทรวงอกของนาง คือ สถานที่อันน่าพึงประโลมสำหรับผู้ชายทั้งปวง   "เรื่องมันเกิดเมื่อวานนี้ประมาณ 4 โมงเช้า แกจำห้องพักผ่อนที่อพาร์ทเมนท์ของฉันได้ใช่ไหม ห้องที่ฉันชอบนั่งดูผู้คนบนถนนแซงต์ ลาซาร์ อากาศเมื่อวานนี้กำลังสบายดีมาก ทันใดนั้นฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งแต่งชุดแดงนั่งอยู่ที่หน้าต่างตรงข้ามกับฉัน เห็นแล้วก็รู้สึกว่าหล่อนเป็นผู้หญิงขายตัว"   "ตอนแรกฉันรู้สึกขยะแขยงผู้หญิงคนนี้ อาศัยการนั่งพักผ่อนที่หน้าต่างแบบฉันเป็นเครื่องมือหากิน แต่คิดไปคิดมาฉันชักรู้สึกขำขันที่ได้เฝ้ามอง หล่อนเป็นคนมาอยู่ใหม่ไม่น่าจะเกินเดือน ฉันเพิ่งจะเห็นหล่อนเป็นครั้งแรก ก็เมื่อวานนี้แหละ"   "หล่อนนั่งเท้าแขนอยู่ที่ขอบหน้าต่าง เหมือนเป็นสัญญาณให้ผู้ชายขึ้นไปหา ซึ่งคำตอบของผู้ชายที่สบตานางเจอสัญญาณนี้ ก็จะบอกหล่อนว่า...ฉันไม่ว่าง บ้างก็ว่า....วันหลังนะ หรือไม่ก็...ผมไม่มีเงิน หรือ ทำไมคุณหน้าด้านทำแบบนี้ ?"   "ถึงอย่างไร ฉันก็เห็นนางปิดหน้าต่างขณะมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้าไป เป็นอันว่านางตกเบ็ดสำเร็จได้ปลาเรียบร้อย ฉันลองจับเวลาดูก็พบว่าไม่เกิน 20 นาที นี่มันสัญญาณอะไรกัน ช่างง่ายดายไม่มีปมปริศนาแม้แต่นิดเดียว"   "ฉันลำดับภาพดู เริ่มจากการมองของนาง ตามด้วยรอยยิ้ม และอาการพยักหน้าไปข้างหลังเหมือนถามว่า...จะขึ้นมามั้ย ?...อะไรมันง่ายเป็นบ้า ฉันถามตัวเองว่าจะสามารถทำอย่างนางได้มั้ยเนี่ย"   "ฉันลองพยายามแสดงต่อหน้าบานกระจกเงา แกเชื่อมั้ย ฉันทำได้เนียนกว่านาง พอคิดเช่นนั้น ฉันก็กลับไปนั่งที่หน้าต่างอีกครั้ง"   "คราวนี้ นางที่นั่งตรงข้ามกับฉันโชคไม่ดี ส่วนฉันประจันหน้าหนุ่มคนหนึ่ง หล่อยิ่งกว่าพระเอก หล่อกว่า สามีฉัน หรือสามีแก ฉันส่งสัญญาณให้เขาโดยไม่มีเวลาคิดว่า เหมาะสมหรือไม่สำหรับผู้หญิงดีๆ อย่างเราพึงกระทำ"   "เล่าต่อไปเถอะ ฉันอยากรู้เรื่องของแกเร็วๆ"   "แรกทีเดียว ฉันคิดว่า จะทำแค่แลกเปลี่ยนยิ้มซึ่งกันและกัน จะไม่เลยเถิดไปไหน ฉันส่งยิ้ม เขาก็ส่งยิ้มแล้วเดินเข้าตึกมาเลย"   "แกเอ๋ย...ถึงตรงนี้ฉันหัวใจแทบหยุด ตายละวะกู เดี๋ยวคนใช้มันก็จะเห็น เรื่องมันก็จะไปกันใหญ่ ฉันจะทำยังไงดี เดี๋ยวนาย ราอูล-สามีฉันก็จะมา"   "ในตอนนั้นฉันคิดว่า ถ้าเขาขึ้นมาหา ฉันก็จะบอกว่า มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด โปรดกลับไปเถอะ"   "ฉันตรงไปที่ประตู เปิดออกไปเห็นเขากำลังจะกดกริ่ง ฉันบอกเขาว่า...ขอโทษนะคะ ฉันเข้าใจผิดคิดว่าคุณเป็นเพื่อนฉัน รูปร่างหน้าตาคุณเหมือนเพื่อนฉันมากเลย ขอโทษค่ะ"   "เขากลับหัวเราะ...อรุณสวัสดิ์ที่รัก ผมพอรู้เรื่องนี้ดี คุณแต่งงานแล้วอยากได้ค่าจ้าง 40 ฟรังค์ ไม่ใช่ 20 ฟรังค์ เป็นราคาที่ผมไม่รังเกียจ มาลงมือเริ่มต้นเรื่องของเรากันเถอะ"   "ว่าแล้วก็ตรงเข้ามากอดฉัน จูบฉัน ดันฉันเข้าห้องพักผ่อน ฉันก็อ้อนวอนเขาอีก กลับไปเถอะคุณ ประเดี๋ยวสามีฉันก็จะมาแล้ว ทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิด"   "ไม่เป็นไร เรื่องนี้ผมเคยเจอมาแล้ว เดี๋ยวสามีคุณมาผมก็จะให้เงินเขาออกไปดื่มข้างนอก 5 ฟรังค์...เขาพูดแล้วหันไปเห็นภาพ ราอูล บนหิ้งเตาผิง ถามฉันว่า นั่นสามีคุณรึ ? แล้วก็ถามเมื่อเห็นภาพของแกว่า เพื่อนใช่มั้ย สวยดีนี่ วันหลังแนะนำให้รู้จักหน่อยนะ"   "เวลาขณะนั้น 5 โมง กำหนดเวลาที่ ราอูล จะมาหาฉัน คือ 5 โมงครึ่ง ฉันมีเวลาครึ่งชั่วโมง ฉันบอกว่า จะทำอะไรก็รีบๆ ทำดีกว่าไหม เรื่องราวมันจะได้ผ่านไปด้วยดี...รีบลงมือเดี๋ยวนี้ รีบทำ รีบจัดการ..."   เล่าถึงตอนนี้ มาควีซหญิงก็ระเบิดเสียงหัวเราะลั่นห้อง   "แล้วเป็นไง ? เขาหล่อจริงหรือไม่ ?"   "หล่อจริงแก"   "แกหาข้อตำหนิไม่พานพบเลยใช่มั้ย ?"   "เขาบอกว่า วันนี้จะมาหาฉันอีก แล้วฉันจะทำยังไงวะแก ? จะทำไงดี ?"   มาควีซหญิง ลุกนั่งบนเตียงแล้วโพล่งกับเพื่อนว่า   "เรียกตำรวจจับเลย"   "บ้าเหรอแก ?" บารอนหญิงร้อง "จับข้อหาอะไร ?"   "ง่ายมาก ไปพบตำรวจ แจ้งความว่า มีผู้ชายพยายามเข้าหาแกมา 3 เดือนแล้ว เมื่อวานนี้เข้ามาถึงในห้อง และบอกว่าวันนี้จะมาอีก ให้ตำรวจจัดการเลย"   "ถ้าเขาไม่ยอมรับข้อหา ฉันจะทำยังไงล่ะแก"   "ตำรวจจะฟังความแกคนเดียว ไม่ฟังใครอื่น เพราะแกเป็นผู้หญิงที่สมควรได้รับความนับถือ"   "แต่มันมีพยานวัตถุอยู่บนหิ้งเตาผิงไฟ"   "อะไร ?"   "เงิน 40 ฟรังค์ของเขา แล้วฉันจะทำยังไงกับไอ้เงินนั่นดีล่ะแก"   มาควีซหญิง นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะบอกเพื่อนรัก   "ทางออกมีทางเดียว เอาเงินนั่นไปหาซื้อของขวัญเซอร์พไรส์สามีแก...ทำได้ไหม ?"   บารอนหญิง นั่งนิ่ง   "ฉันถามว่าแกจะทำได้ไหม ?"   "ไม่มีปัญหา" บารอนหญิง ตอบ "แต่...แต่..."   "ไม่มีแต่" มาควีซหญิง ร้อง "เพราะความสมน้ำสมเนื้อเรื่องนี้ เป็นความยุติธรรมอย่างที่สุดแล้ว...!"