บทบรรณาธิการ
แหล่งท่องเที่ยว กับมาตรการความปลอดภัย
เป็นข่าวใหญ่โตเมื่อช่วงกลางเดือนมกราคม ที่ผ่านมา..."พยาบาลสาวพลัดตกภูชี้ฟ้า เสียชีวิต" เป็น
อุทาหรณ์ที่ไม่น่าเกิดขึ้นในแหล่งท่องเที่ยว แต่ปัญหานี้กลับไม่ได้รับการดูแลตั้งแต่ต้น ทั้งๆ ที่รู้ว่า แหล่งท่องเที่ยวบางแห่งเสี่ยงต่อการเกิดอันตราย หากนักท่องเที่ยวไม่ระมัดระวังตัว
กรณีของภูชี้ฟ้า เป็นแค่ตัวอย่างหนึ่ง แต่ว่ายังมีอีกหลายๆ แห่งมีความเสี่ยงที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
ยกตัวอย่างเช่น ผาหำหด ภูหินร่องกล้า ภูกระดึง ฯลฯ แหล่งท่องเที่ยวที่อยู่บนยอดดอยเหล่านี้ มักมี
ความสวยงามเป็นสิ่งล่อตาล่อใจ แต่ถ้าคุณไม่ระวังตัวในการเที่ยวชมก็อาจจะเกิดเรื่องเศร้าขึ้นได้ ส่วนกรณีภูชี้ฟ้านั้น หลังจากเกิดเรื่องถึงจะมีการกั้นรั้วเพื่อป้องกันอุบัติเหตุ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว เราน่าจะทำตั้งแต่แรกที่เริ่มโพรโมทให้เป็นแหล่งท่องเที่ยว ผมเชื่อว่าเจ้าหน้าที่ป่าไม้ที่อยู่ในพื้นที่ รู้ดีว่า พื้นที่ตรงไหนมีความเสี่ยงระดับใด ? และจะแจ้งเตือนนักท่องเที่ยวอย่างไร ? แต่พวกเขาเหล่านั้น อาจจะติดขัดเรื่องงบประมาณที่มักจะมาทีหลังเสมอ อย่าว่าแต่งบประมาณเลยครับพี่น้อง เรื่องเงินเดือนที่เป็นปัจจัยหลักของปากท้อง ยังมีปัญหาค้างคา เบิกได้บ้าง ไม่ได้บ้างกันเป็นประจำ
เท่าที่ผมทราบมา บางแห่งลูกน้องซึ่งมีทั้งเจ้าหน้าที่ประจำ และลูกจ้างชั่วคราวต้องอาศัยบารมีของหัว
หน้าอุทยาน ฯ เพราะหลายพื้นที่ชักหน้าไม่ถึงหลัง ต้องขอยืมจากหัวหน้า กว่าจะได้เงินเดือนมาคืน บางครั้งกินเวลา 2-3 เดือนยังเคยมีให้เห็นอยู่บ่อยๆ
ต้นสังกัดหรือหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง เช่น กรมป่าไม้ กระทรวงเกษตรและสหกรณ์ ต้องเป็นผู้รับผิดชอบ
เกี่ยวกับเรื่องความปลอดภัยของนักท่องเที่ยว ในยามที่แวะเวียนไปท่องเที่ยวในพื้นที่นั้นๆ งบประมาณสวยหรู อาจจะไม่มีความจำเป็นเท่าเงินสนับสนุนที่พวกเขาสามารถนำมาสร้างความเจริญ หรือเติมความปลอดภัยให้แก่นักท่องเที่ยว คิดเผื่อไว้บ้างก็ดีครับ
หน้าที่หลัก คือ รักษาป่า ตระเวนป่า เพื่อยับยั้งผู้ทำผิดกฎหมาย แต่ก็อย่าลืมว่า ในช่วงเวลา 10 กว่าปีที่ผ่านมา ผืนป่าถูกพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติตามนโยบายของภาครัฐมากขึ้น เรามุ่งแต่จะขายธรรมชาติ แต่ยังขาดสิ่งอำนวยความสะดวก และความปลอดภัย ถึงเวลาแล้วครับ ที่แหล่งท่องเที่ยวชื่อดังทั้งหลาย ต้องใส่ใจเรื่องความปลอดภัย ถ้าขัดสนเรื่องงบประมาณ เปลี่ยนแนวไปขอสนับสนุนเงินช่วยเหลือจากจังหวัด หรือเงินบริจาคของนักท่องเที่ยวก็ได้ แต่ถ้ายังไม่ได้ ก็หันมาใช้วัสดุในท้องถิ่นทำราวกั้น กันตก หรือกันการรุกรานของนักท่องเที่ยวที่ไม่มีระเบียบไปพลางๆ ก่อน อย่างน้อยก็เพื่อแสดงเจตจำนงว่า เรายังรับผิดชอบต่อพื้นที่ และนักท่องเที่ยว เท่านี้ก็สร้างความอุ่นใจเพิ่มขึ้นแล้วละครับ
ABOUT THE AUTHOR
ล
ลิขิต น้าประเสริฐ
นิตยสาร 417 ฉบับเดือน มีนาคม ปี 2551
คอลัมน์ Online : บทบรรณาธิการ(4wheels)